Mistrzostwo w pracy nad opanowywaniem utworów, a jest ono jednym z najprawdziwszych kryteriów osiągnięcia przez pianistę dojrzałości, charakteryzuje się celowością poczynań i umiejętnością oszczędzania czasu. Im większy udział bierze w tym procesie wola (celowość zamierzeń) i uwaga, tym efektywniejsze będą rezultaty. Odwrotnie: im bardziej pasywny stosunek do pracy, tym bardziej opóźniają się terminy opanowania utworu, prowadząc nieuchronnie do utraty zainteresowania dla studiowanej kompozycji. Im jaśniejszy jest cel (treść, muzyka, plan wykonania), tym wyraźniej dyktuje on środki prowadzące do jego osiągnięcia.

Co gramy określa jak zagramy, chociaż w ostatniej fazie jak zagramy określa co gramy. Metoda pracy sprowadza się pokrótce do tego, aby możliwie jak najwcześniej (po wstępnym zapoznaniu się z utworem i po przeczytaniu go choćby "na brudno") zrozumieć to, co nazywa się "obrazem artystycznym utworu", to znaczy treść, sens, poetycką istotę muzyki, i dobrze przeanalizować daną kompozycję z punktu widzenia teoretyczno-muzycznego. Ten jasno sformułowany cel pozwala świadomie dążyć do jego realizacji, dając temu wyraz w grze na fortepianie.